Zeemansmuts / Seafarer’s cap

Vorig jaar zag ik op Leslie Stahlhuts blog Crochetbug een gehaakte muts. Het was de zogenaamde ‘seafarer’s cap’, een ontwerp van Beth Hall. Zij ontwerpt deze en andere mutsen en sjaals voor de Seamen’s Church Institute, North America's largest mariners’ service agency. Dat is een organisatie ter ondersteuning van mensen die werken op schepen die goederen transporteren over de wereldzeeën.
Eén van de missies van de mensen achter de Seamen’s Church Institute is het uitdelen van kerstpakketten aan mensen die Kerst op zee moeten doorbrengen. In die kerstpakketten stoppen ze o.a. handgebreide of -gehaakte mutsen en sjaals met een tweeledig doel: de zeelieden een cadeautje te geven èn om ze warm te houden.
Op de website van de Seamen’s Church Institute staan verschillende patronen en waaronder deze seafarer’s cap.
Het is een mooi, simpel ontwerp en het resultaat is warm, stevig en met veel stretch. De omslag wordt gehaakt met halve vasten, vier toeren tegen twee toeren halve stokjes/vasten.
Het middengedeelte bestaat uit halve stokjes in de achterste lus (alle steken worden gehaakt in de achterste lus) en diezelfde steek gebruikte ik voor een sjaal voor mijn zoon twee jaar geleden. Deze seafarer’s cap gehaakt met dezelfde wol-acryl matcht perfect bij die sjaal.
Ik begon, maar de uitvoering bleek iets lastiger dan ik gedacht had. Ik ging ervan uit dat ik de cap op zicht kon haken, maar op 3/4 bleek dat ik steken was kwijtgeraakt. Dat moest helemaal over. Maar het werd geen warme winter, dus de noodzaak om deze muts af te maken was er niet.
Half oktober haalde ik hem weer tevoorschijn en haalde ik ’m uit en begon opnieuw. Nu vind ik elke toer steken tellen een beetje vervelend, dus ik besloot stekenmarkeerders te gebruiken en dat werkte prima. De winter mag komen.

Beth Hall’s seafarer’s cap. 
Helaas geeft de camera rood niet goed weer.
Unfortunately red doesn’t show very well.

Beth Hall’s seafarer’s cap. 
In zwart-wit ziet de foto er iets duidelijke uit.
In black&white the picture shows the cap a little better.

Last year I saw a crochted hat on Leslie Stahlhuts weblog Crochetbug, the so-called seafarer’s cap, designed by Beth Hall. She designes this and other hats and scarves for the Seamen’s Church Institute, North America's largest mariners’ service agency. It is an organisation that supports people how work on board of ships that transport goods around the world to ensure that the world economy can go on.
A part of the mission of the people behind the Seamen’s Church Institute is to provide the mariners who are at sea during christmas with handmade hats and scarves as a present to show they are care for and to keep them warm.
On the Seamen’s Church Institute there are several patterns and this seafarer’s cap is one of them.
It is a simple yet nice design that results in a warm hat, firm but with a lot of stretch.
The middle part consists of half double crochet in the back loop, the same stitch I used for a scarf for my youngest son. So a hat like this crocheted of the same wool/acrylic yarn would make a good combination.
I started, but the execution seemed to be a little trickier than I expected. I assumed that I would be able to make it just by looking at the previous row, but at 3/4 of the project I discovered that I had lost several stitches on the way. I had to start all over again. But it was a mild winter in this part of the world, so there was no need to finish the hat.
Mid-October this year I took the bag with the unfinished cap out of a closet and started all over again. I don’t like to count stitches every row so I worked with stitch markers and that worked well.
Winter can come now.

Dochter showt de muts voor haar broer.
Is voor haar groot genoeg om te dragen als een beanie
Daughter shows the hat that is meant for het brother.
The hat is big enough for her to wear like a beanie.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••