Van de zomer op een warme dag gingen we op bezoek bij mijn schoonmoeder. We stelden haar voor in de tuin van het verzorgingshuis te gaan zitten.
Ze is weinig mobiel en zit in een rolstoel. We moesten voor haar de sleutel pakken en haar kamerdeur op slot doen. Daarna deed ze de sleutel, die aan een dun touwtje hing, om haar nek.
Dat is vast niet prettig, dacht ik, en het ziet er ook niet leuk uit.
Thuis ging ik op zoek naar de sleutelkoorden die mijn kinderen verzamelden toen ze op de basisschool zaten.
Ik vond er één die niet te lang, niet te dik en niet te zwaar was. Vrolijk oranje en ooit verstrekt door Jantje Beton. Bij een volgend bezoek nam ik het mee.
Omzichtig liet ik haar het koord zien en vertelde dat ik dacht dat het prettiger zou zijn dan een touwtje. Ze is erg eigenwijs en neemt niet snel iets van een ander aan.
Maar dit sleutelkoord was voor haar een openbaring.
- Wat mooi! En een opvallende kleur, zodat ik het goed kan zien. Wat een goed idee!
Dat touwtje, dat vond ze zelf ook niks. Maar ze had niet geweten dat er sleutelkoorden bestonden.
Nadat ik de kamersleutel en de brievenbussleutel aan het koord had vastgemaakt deed ze hem meteen om haar nek, alsof het een ketting was.
Hij kleurde mooi bij haar gebloemde blouse.
Twee weken later belde ze op. Dat doet ze alleen in uiterste gevallen.
- Dat sleutelkoord, zei ze, daar ben ik zo blij mee.
Fijn, zei ik.
- Waar heb je die vandaan?
Uit de kast...
- Heb je er nog meer?
Ja, maar niet zoals die van jou.
- Dat geeft niet. Twee dames aan mijn eettafel willen ook een sleutelkoord!
Ik ging op zoek naar de sleutelkoorden die we nog hebben, maar ik vind ze te groot, breed, lang, met een extra gesp ertussen.
Als één van de dames degene is die dit jaar 99 is geworden en ook in een rolstoel zit, dan heeft ze niets aan zo’n groot sleutelkoord. Dat is zo’n klein vrouwtje.
Ik besloot er twee te haken. Oranje, net als die van haar.
When we visited my mother-in-law this summer we asked her if she wanted to sit in the yard of the nursing home where she lives.
She sits in a wheelchair which she cannot move herself. We had to take her key and lock the door behind us. She took the key which had a piece of rope attached and hung it around her neck.
That will not be comfortable, I thought, and it does not look nice either.
At home I started to look for the lanyards that my kids collected when they were in primary school. I found one that was not too thick, nor too long or too heavy. Bright orange colored, once provided by Jantje Beton.
When we went to visit her again I took it with me.
Cautiously I showed it to her and suggested that a lanyard may be more comfortable than a piece of rope.
She can be very headstrong and does not easily accept other people’s views.
But this lanyard seemed to be an epiphany to her.
‘So pretty! And such a striking color, so that I can easily see it. And what a splendid idea!’
She had not liked the piece of rope either, but she had never known that lanyards existed.
I attached her two keys, one for the door, the second for her mailbox, to the lanyard and she immediately hung it around her neck as if it were a necklace.
It went good with her bright colored blouse.
Two weeks later she was on the phone. She only uses the phone in exceptional situations.
I am so glad with the lanyard, she said.
Good! I said.
Where did you get it?
I found it somewhere in a closet.
Have you got more?
Yes, but not quite like the one I gave you.
That does not matter. Two ladies at my dinner table want to have a lanyard as well!
So I took out the other lanyards, but I was not sure they would do: big, long, heavy, with an extra buckle. One of the ladies is probably the one that turned 99 this year, sits in a wheelchair too and is very tiny.
So I decided to crochet two lanyards. In the same colors as hers.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Ze is weinig mobiel en zit in een rolstoel. We moesten voor haar de sleutel pakken en haar kamerdeur op slot doen. Daarna deed ze de sleutel, die aan een dun touwtje hing, om haar nek.
Dat is vast niet prettig, dacht ik, en het ziet er ook niet leuk uit.
Thuis ging ik op zoek naar de sleutelkoorden die mijn kinderen verzamelden toen ze op de basisschool zaten.
Ik vond er één die niet te lang, niet te dik en niet te zwaar was. Vrolijk oranje en ooit verstrekt door Jantje Beton. Bij een volgend bezoek nam ik het mee.
Omzichtig liet ik haar het koord zien en vertelde dat ik dacht dat het prettiger zou zijn dan een touwtje. Ze is erg eigenwijs en neemt niet snel iets van een ander aan.
Maar dit sleutelkoord was voor haar een openbaring.
- Wat mooi! En een opvallende kleur, zodat ik het goed kan zien. Wat een goed idee!
Dat touwtje, dat vond ze zelf ook niks. Maar ze had niet geweten dat er sleutelkoorden bestonden.
Nadat ik de kamersleutel en de brievenbussleutel aan het koord had vastgemaakt deed ze hem meteen om haar nek, alsof het een ketting was.
Hij kleurde mooi bij haar gebloemde blouse.
Twee weken later belde ze op. Dat doet ze alleen in uiterste gevallen.
- Dat sleutelkoord, zei ze, daar ben ik zo blij mee.
Fijn, zei ik.
- Waar heb je die vandaan?
Uit de kast...
- Heb je er nog meer?
Ja, maar niet zoals die van jou.
- Dat geeft niet. Twee dames aan mijn eettafel willen ook een sleutelkoord!
Ik ging op zoek naar de sleutelkoorden die we nog hebben, maar ik vind ze te groot, breed, lang, met een extra gesp ertussen.
Als één van de dames degene is die dit jaar 99 is geworden en ook in een rolstoel zit, dan heeft ze niets aan zo’n groot sleutelkoord. Dat is zo’n klein vrouwtje.
Ik besloot er twee te haken. Oranje, net als die van haar.
When we visited my mother-in-law this summer we asked her if she wanted to sit in the yard of the nursing home where she lives.
She sits in a wheelchair which she cannot move herself. We had to take her key and lock the door behind us. She took the key which had a piece of rope attached and hung it around her neck.
That will not be comfortable, I thought, and it does not look nice either.
At home I started to look for the lanyards that my kids collected when they were in primary school. I found one that was not too thick, nor too long or too heavy. Bright orange colored, once provided by Jantje Beton.
When we went to visit her again I took it with me.
Cautiously I showed it to her and suggested that a lanyard may be more comfortable than a piece of rope.
She can be very headstrong and does not easily accept other people’s views.
But this lanyard seemed to be an epiphany to her.
‘So pretty! And such a striking color, so that I can easily see it. And what a splendid idea!’
She had not liked the piece of rope either, but she had never known that lanyards existed.
I attached her two keys, one for the door, the second for her mailbox, to the lanyard and she immediately hung it around her neck as if it were a necklace.
It went good with her bright colored blouse.
 |
| Gehaakt sleutelkoord: 4 vasten, 1 losse om te keren, etc. / Crochet lanyard: 4 single crochet, 1 chain to turn, etc |
Two weeks later she was on the phone. She only uses the phone in exceptional situations.
I am so glad with the lanyard, she said.
Good! I said.
Where did you get it?
I found it somewhere in a closet.
Have you got more?
Yes, but not quite like the one I gave you.
That does not matter. Two ladies at my dinner table want to have a lanyard as well!
So I took out the other lanyards, but I was not sure they would do: big, long, heavy, with an extra buckle. One of the ladies is probably the one that turned 99 this year, sits in a wheelchair too and is very tiny.
So I decided to crochet two lanyards. In the same colors as hers.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
